Nasze Gwiazdozbiory

Ryby

Pisces, Piscium - Psc

    Kiedyś Afrodyta (utożsamiana z rzymską boginią Wenus) przechadzała się wraz z Erosem nad brzegiem Eufratu. Nagle zjawił się przed nimi olbrzymi Tyfon, ale nie był to zwyczajny potwór. Miał sto głów smoka, ciało olbrzyma ludzkiej postaci, a zamiast nóg wiły się sploty wężów. Przerażona Afrodyta skoczyła wraz z Erosem do rzeki i oboje przemienili się w ryby. Później. Zeus pokonał Tyfona i przywalił go wyspą Sycylią. Ilekroć Tyfon stara się wydostać z tego więzienia, ziemia drży, a przez krater Etny - paszczę potwora - bucha ogień i wylewa się gorąca lawa, która wszystko wokół niszczy.
    Na pamiątkę tej chytrej ucieczki Afrodyty przed Tyfonem obie ryby zostały przeniesione na niebo i umieszczone obok Wieloryba, Delfina i Ryby Południowej. Kiedyś gwiazdozbiór nosił nazwę Wenus i Cupido (Afrodyta i Eros), ale ponieważ już Babilończycy, Syryjczycy i Persowie widzieli w tym ugrupowaniu gwiazd podobieństwo do dwóch ryb, przyjęła się nazwa Ryby.
    Ten niewyraźny gwiazdozbiór zwierzyńcowy ma przedstawiać dwie ryby: jedna leży prostopadle do Andromedy, a druga - poziomo pod kwadratem Pegaza.
    Najjaśniejsza gwiazda konstelacji, Alrisha (a Psc), jest niezwykle interesującym obiektem. Większą lunetą możemy ją rozłożyć na dwie gwiazdy obiegające wspólny środek ciężkości raz na siedemset lat. Jednak każda z nich jest z kolei podwójną spektroskopową, a zatem Alrisha faktycznie jest gwiazdą poczwórną. Ruch wszystkich czterech gwiazd podporządkowany jest sile grawitacyjnej, która przyczynia się do narodzin gwiazd, wywołuje ruchy księżyców dokoła planet i planet wokół Słońca, przyciąga człowieka do powierzchni Ziemi i gwiazdy do środka galaktyk. Grawitacja jest więc najważniejszą siłą we Wszechświecie.
    W gwiazdozbiorze Ryb znajduje się punkt równonocy wiosennej, w którym krzyżuje się ekliptyka (droga opisywana przez środek Słońca na niebie) z niebieskim równikiem (koło na niebie jednakowo oddalone od północnego i południowego bieguna). Koło przechodzące przez punkt równonocy wiosennej i obydwa bieguny niebieskie przypomina południk, który przechodzi przez Greenwich. Od tego koła astronomowie liczą tak zwaną rektascensję (odpowiednik długości geograficznej). Deklinację (odpowiednik szerokości geograficznej) liczy się od niebieskiego równika, dodatnio na północ, a ujemnie na południe.
    Bieguny i równik przesuwają się po niebie, toteż i punkt równonocy wiosennej przemieszcza się wzdłuż ekliptyki w prawo, oddalając się od znaku Barana, w którym się znajdował przed naszą erą. Mimo to punkt równonocy wiosennej do dziś oznaczamy symbolem Barana, aczkolwiek obecnie leży w Rybach i przesuwa się w kierunku Wodnika, gdzie się znajdzie za pięćset lat. Z punktem równonocy wiosennej przesuwa się cały pas znaków Zwierzyńca, co wywołane jest zjawiskiem precesji.