Nazwy kilku gwiazdozbiorów nieba południowego zostały przez astronoma francuskiego Lacaille'a zapożyczone od przyrządów naukowych, wśród których znalazła się także luneta. Przyrząd ten jest w astronomii tak pożyteczny, że z całą pewnością zasłużył na to, by mu przydzielono większe i wyraźniejsze zgrupowanie gwiazd, aniżeli dla niego wybrano. Bez lunety badanie Wszechświata byłoby zgoła niemożliwe. Jej rola jest podwójna. Przede wszystkim przybliża nam optycznie odległe ciała niebieskie. Lunetą oglądamy planety, Słońce, Księżyc, mgławice, gromady gwiazd i galaktyki pod większym kątem niż gołym okiem. Ale gwiazdy są od nas tak odległe, że i przez największe teleskopy widzimy je w postaci świetlnych punktów. Jednak w lunecie można widzieć i te gwiazdy, od których dolatuje ku nam miliony razy mniej światła niż od najsłabszej gwiazdy widocznej gołym okiem. l to jest właśnie druga rola lunety, zwana jej zdolnością zbierania światła. Obiektyw teleskopu (soczewka lub zwierciadło) może mieć miliony razy większą powierzchnię zbierającą od soczewki ludzkiego oka, przez którą światło pada na siatkówkę. Teleskop zbiera światło wielką powierzchnią i skupia je na małej źrenicy oka. Dlatego pozwala widzieć (także fotografować i mierzyć) bardzo słabe, odległe obiekty Wszechświata.
    Gwiazdozbiór Lunety znajduje się pod Strzelcem i Koroną Południową. W naszych szerokościach geograficznych jest stale pod horyzontem.