Uzyskanie pięknej fotografii astronomicznej nie jest tak trudne, jakby się to wydawało na pierwszy rzut oka. Fotografia astronomiczna nie jest tylko przywilejem wielkich teleskopów. Interesujące zdjęcia nieba - ślady gwiazd, widoki gwiazdozbiorów, koniunkcje planet - każdy może wykonać zwykłym aparatem fotograficznym. Gdy założymy do aparatu obiektyw o dłuższej ogniskowej lub będziemy fotografować wykorzystując lunetę, uzyskamy piękne zdjęcia Słońca, Księżyca i mgławic. Przy dłuższych ekspozycjach musimy jednak pamiętać o dobowym ruchu sfery niebieskiej i korzystać z lunety o montażu paralak-tycznym. W montażu tym można prowadzić aparat fotograficzny za gwiazdami tak, aby ich położenie w lunecie nie ulegało zmianie.

        Sukces w fotografii astronomicznej zależy od właściwie ustalonego czasu ekspozycji. Należy go tak dobrać, aby na zdjęciu były uchwycone żądane szczegóły. Gdy chcemy mieć na zdjęciu tylko jasne gwiazdy tworzące charakterystyczny zarys gwiazdozbioru, będziemy naświetlać krótko. Gdy jednak chcemy uzyskać znaczną liczbę gwiazd i mgławic w Drodze Mlecznej, musimy eksponować długo. Inaczej będziemy dobierać czas ekspozycji dla Księżyca w pełni, a inaczej w nowiu.

        Przybliżony czas ekspozycji i rozmiary fotografowanego obiektu na negatywie lub diapozytywie możemy obliczyć według wzorów, które przytaczamy dla trzech prostych sposobów fotografowania. Wzory zawierają następujące wielkości:

        Przy bezpośrednim fotografowaniu nieba aparatem fotograficznym nie zapomnijmy ustawić ostrości na nieskończoność. Czas ekspozycji i rozmiary obrazu wyliczymy ze wzorów:

E = c² / (AJ )

R =  f₃u / 3440

        Gdy mamy do dyspozycji lunetę o dłuższej ogniskowej, w miejsce okularu lunety wstawiamy aparat fotograficzny bez obiektywu. Aby uzyskać ostry obraz, aparat fotograficzny musimy tak umieścić, żeby film znalazł się bezpośrednio w płaszczyźnie ogniskowej obiektywu lunety. Ustawienie ostrości nie będzie przedstawiało problemu w przypadku lustrzanki jednoobiektywowej. Przy innych typach aparatów fotograficznych właściwe położenie musimy ustalić metodą prób. Odpowiednie wzory na czas ekspozycji i rozmiary obrazu są następujące:

R = f₁ u / 3440

        Nawet rozporządzając tylko niewielką lunetką, możemy uzyskać piękne zdjęcia astronomiczne metodą fotografii pozaogniskowej. Aparat z odsłoniętym obiektywem ustawiamy na nieskończoność i umieszczamy bezpośrednio za okularem lunety. Obraz na matówce aparatu fotograficznego nastawiamy na ostrość okularem lunety. Ustawianie na ostrość jest bardzo proste, gdy - podobnie jak w poprzednim przypadku - dysponujemy lustrzanką jednoobiektywową. Czas ekspozycji i rozmiary obrazu, który w tym wypadku może być znacznie większy, wyliczamy ze wzorów:

E = [f₁f₃ / (f₂d)]² / (AJ)

R = f₁f₃u / (3440 / f₂)

        Dla porównania obliczymy czasy ekspozycji niezbędne do uzyskania fotografii Księżyca w pełni (m = 30', J = 200) na fiknie o czułości 100 ASA (21 DIN) za pomocą aparatu fotograficznego ( f ₃ = 80 mm) przez lunetę (f₁ = 1000 mm, f₂   = 16 mm, d = 100 mm) metodą fotografii pozaogniskowej.

        Aparatem fotograficznym przy przysłonie 5,6 będziemy naświetlać: 5,6²/(100 x 200) = 0,0016s s = 1/500 s. Na filmie otrzymamy obraz Księżyca o średnicy 80 x 30/3440 = 0,7 mm. Gdy użyjemy lunety, musimy naświetlać (1000/100)²/(100 x 200) = 0,005 s = 1/200 s. Obraz Księżyca na filmie ma średnicę: 1000 x 30/3440 = 8,7 mm. W metodzie pozaogniskowej będziemy naświetlać [1000 x 80/(16 x 100)]²/(100 x 200) = 0,125 s = 1/8 s. Na filmie otrzymamy obraz Księżyca o średnicy: 1000 x 80 x 30/(16 x 3440) = 43,6 mm.

        Nie należy zapominać, że czas naświetlania zmienia się w zależności od warunków atmosferycznych i zależy także od strat światła w stosowanym układzie optycznym. Stąd, zanim zdobędziemy odpowiednie doświadczenie, wykonajmy nieco więcej zdjęć o czasach ekspozycji trochę krótszych i trochę dłuższych od czasu obliczonego teoretycznie. Przy fotografowaniu na filmie diapozytywowym należy czas ekspozycji skrócić o połowę. Uzyskamy wówczas diapozytywy o lepszym kryciu.

       Ponieważ niebo, a także obiekty na niebie nie są biało-czarne, nie unikajmy fotografii barwnej. Nie nadaje się jednak do tego celu luneta, której optyka na ogół nie jest wystarczająco korygowana na aberrację chromatyczną.