Słońcem pobocznym nazywamy barwną plamą świetlną z brzegiem wewnętrznym w kolorze czerwonym, widoczną na tej samej wysokości co Słońce, w odległości 22° na prawo lub na lewo od niego. Powstaje ono przy przejściu światła słonecznego przez chmurę płaskich kryształków lodowych, zorientowanych podstawami poziomo, o ścianach załamujących światło ustawionych pod kątem 60°. Poboczne Słońce, w odróżnieniu od tęczy, znajdziemy z tej samej strony nieba co Słońce prawdziwe.

        Halo wokół Słońca lub Księżyca należy chyba do najwspanialszych zjawisk świetlnych. Powstaje przy przejściu światła słonecznego lub księżycowego przez chmurę zawierającą bardzo drobne kryształki lodu z różnie zorientowanymi ścianami łamiącymi. Kryształki z płaszczyznami łamiącymi tworzącymi kąt 60° powodują małe halo, pierścień wokół Słońca lub Księżyca o promieniu 22°, kryształki zaś o kącie łamiącym 90° tworzą duże halo, czyli pierścień o promieniu 46°. Duże halo jest jednak zjawiskiem bardzo rzadkim.

        Łuk okołozenitalny jest nadzwyczaj jasnym i barwnym zjawiskiem. Możemy go dostrzec w pobliżu zenitu, gdzie ma środek krzywizny. Powstaje przy przejściu światła słonecznego przez kryształki lodu, które w chmurze są tak samo zorientowane jak przy zjawisku pobocznego Słońca, ale promienie wchodzą tym razem do kryształków przez podstawę, a opuszczają je przez ścianę boczną. Łuk okołozenitalny bywa oddalony od Słońca od 46° do 57°, w zależności od tego jak wysoko Słońce znajduje się nad horyzontem.

       Słup świetlny powstaje w sposób najprostszy, a mianowicie przez odbicie światła słonecznego od zewnętrznych ścian kryształków lodowych, gdy Słońce jest nisko nad horyzontem. W analogicznych warunkach atmosferycznych słup świetlny może powstać również w nocy nad sztucznymi źródłami światła.

        Równocześnie ze słupem świetlnym, na skutek załamania światła w kryształkach o kształcie ołówka, powstaje tzw. górny łuk styczny. Można go zobaczyć nad słupem świetlnym jako plamę świetlną podobną do litery V. Gdy w powietrzu znajdują się różne rodzaje kryształków lodowych, możemy równocześnie obserwować więcej zjawisk świetlnych.

        Zjawiska świetlne powstające wskutek załamania i odbicia światła słonecznego w kryształkach lodu możemy obserwować na niebie w każdej porze roku i z dowolnego miejsca na Ziemi. Do ich obserwacji nie potrzebujemy żadnych przyrządów pomocniczych. Jednakże większość ludzi ich nie widziała, a to dlatego, że o nich nie wie i nie próbuje odnaleźć ich na niebie.

        Swoją niebieską barwę niebo zawdzięcza rozproszeniu słonecznego światła na cząsteczkach atmosfery. Ponieważ rozproszenie światła wzrasta wraz ze zmniejszaniem się długości fali światła, największemu rozproszeniu ulega barwa niebieska. Słońce widzimy na niebie jako żółte częściowo dlatego, że w jego świetle przeważa barwa żółta, a częściowo dlatego, że atmosfera rozprasza światło żółte mniej niż światło niebieskie. Nisko nad horyzontem, o wschodzie lub zachodzie Słońca, jego kolor jest jednak czerwonawy. Światło słoneczne przechodzi wtedy dłuższą drogę przez atmosferę niż wtedy, gdy znajduje się w zenicie, i dlatego rozprasza się więcej światła niebieskiego i żółtego. Promienie czerwone, które ulegają najmniejszemu rozproszeniu, widzimy jako najbardziej intensywne i Słońce ma barwę czerwoną. Gdy na niebie są chmury lub powietrze zawiera wiele cząstek pyłu, promienie czerwone odbijają się od nich i znaczna część nieba nad wschodzącym lub zachodzącym Słońcem mieni się barwą czerwoną.