Gdy Herakles wybawił okolicę Myken od nemejskiego lwa, król Eurysteus dał mu nowe zadanie: miał uwolnić Lernę w północno-wschodnim Peloponezie od olbrzymiego potwora. Hydra, która już długo pustoszyła okolicę, żyła w pobliskich bagnach. Miała ona ciało wielkiego gada i dziewięć głów, w tym jedną nieśmiertelną.
    Herakles wyprawił się na potwora ze swym dzielnym woźnicą Jolaosem. Hydrze natomiast pomagał olbrzymi rak. W miejsce każdej głowy, która Herakles miażdżył swą maczugą, niebawem wyrastały dwie. Dlatego towarzyszący mu przyjaciel musiał wypalać je rozżarzonymi głowniami. A tę pośrodku, nieśmiertelną, Herakles roztrzaskał potężnym głazem. W ten sposób Hydrę zabili. W jej żółci obaj zwycięzcy umaczali swe strzały: zadawali nimi potem nieuleczalne rany.
    Herakles jako heros grecki do dziś świeci na niebie, a z nim i jego ofiary, między którymi jest Hydra.
    Hydra, zwana u nas Wężem Wodnym, jest najwęższym, ale i najdłuższym gwiazdozbiorem. Przechodzi z północnej półkuli nieba na półkulę południową. Rozciąga się pod kilkoma mniejszymi gwiazdozbiorami nad południowym horyzontem - na wschodzie pod Wagą, a dalej pod Panną, Krukiem, Pucharem, Sekstansem i Rakiem, dochodząc aż do Procjona w Małym Psie. Wznosząca się głowa Węża Wodnego zbliża się do Żłóbka w Raku. Cały gwiazdozbiór możemy oglądać w wieczornych godzinach w maju i czerwcu; głowa jest dostępna do obserwacji już od stycznia.
    Wąż Wodny to właściwie mało interesujący gwiazdozbiór, nie posiadający jaśniejszych gwiazd. Dlatego jedyna jasna gwiazda nazywa się Alfard, co po arabsku znaczy ”Osamotniona". Ten czerwony olbrzym, oddalony od nas o sto trzydzieści lat świetlnych, zbliża się ku nam z szybkością 3 km/s. Wypromieniowuje prawie sto razy więcej energii niż Słońce. Alfarda łatwo możemy odnaleźć na niebie, ponieważ ku niemu skierowana jest linia łącząca Kastora z Polluksem. Ma on wyraźnie pomarańczowe zabarwienie.                                                    
    Pod Kłosem Panny są widoczne niekiedy dwie jasne, blisko siebie leżące gwiazdy. Jaśniejszą z nich, stale widoczną, jest g Hya. Drugą możemy gołym okiem oglądać tylko niekiedy, ponieważ jest gwiazdą zmienną. Na mapie nieba nosi oznaczenie R Hydrae i ma takie same właściwości, jak Cudowna w Wielorybie. Moc jej promieniowania w okresie trzystu osiemdziesięciu siedmiu dni spada aż czterysta razy. W czasie minimum swego blasku może być widoczna tylko przez teleskopy. Gwiazdy, które zmieniają swą jasność w okresie od stu do tysiąca dni, nazywamy zmiennymi długookresowymi. Są to pulsujące czerwone olbrzymy. Większość z nich wysyła tylko podczerwone, niewidoczne promieniowanie cieplne. Temperatura ich powierzchni w minimum blasku spada do 1700°, a zatem są to najchłodniejsze gwiazdy, jakie obserwujemy we Wszechświecie.